Bogor en Bandung

Lieve allemaal,



We gaan weer gauw verder, waar we de laatste keer gebleven zijn: Bogor!

Op dinsdag 5 oktober hebben we, na een heerlijke nacht slapen, ontbeten in de prachtige tuin van het Novotel Bogor. Wat een lust voor het oog, dit hotel! Om 10 uur zijn we door de hotelshuttle afgezet op Botani square. Vanaf dit grote winkelcentrum konden we naar de hoofdingang van de (beroemde) botanische tuinen lopen. Maar de weg er naartoe was niet zo wonderschoon. Bogor komt gelijk op ons af, als een knuppel in de nek. Het is erg warm, vies en heeft veel chaotisch verkeer.

De botanische tuinen, ooit aangelegd door de Nederlanders, zijn wel een oase van rust. Je kunt hier fijn ontsnappen aan de drukte eromheen. We hebben zo'n 2 uur rondgewandeld in de tuinen, met prachtige tropische planten en bomen. Een nadeel van dit stukje nagebootst tropisch woud zijn de muggen, waaraan je echt niet kunt ontvluchten (zeker niet als je DEET vergeten bent te smeren).
Na de tuinen hebben we snel wat gegeten in het winkelcentrum van Botani square. Op straat eten leek ons nog niet bepaald een aanlokkelijk idee. Toen terug naar het hotel met een angkot, zoals we ook de avond ervoor hadden gedaan. Met een beetje onderhandelen kom je voor een redelijke prijs van 30.000 rupiah (= 3 euro) op je bestemming buiten de stad. De rest van de middag hebben we lekker bij het zwembad geluierd. Beetje gezwommen, gelezen en 's avonds heerlijk eten in één van de hotelrestaurants.

Op woensdag 6 oktober was het al weer tijd om te vertrekken uit Bogor. We hebben een busje geregeld dat ons naar Bandung zal brengen. We waren in de veronderstelling dat we privévervoer hadden geregeld, maar helaas! We moesten ons (toch al niet zo grote) busje delen met moeder en 2 kinderen. Heel knus hoor, zeker als moeder zo nu en dan borstvoeding moest geven aan de kleinste dreumes... Niemand sprak ook Engels, dus dan duren 4 uurtjes wel lang. Onderweg wel van alles gezien.
De autorit ging door de Puncakpas. Ooit een prachtige route met veel theeplantages en authentieke dorpjes, nu een beetje verpest door de eindeloze rijen kraampjes en eettentjes. Het tropische weer laat zich onderweg ook gelden. De regen komt met bakken uit de hemel. De straten overstromen gelijk en je staat tot je enkels in het water. Verder komen we nog langs een dodelijk verkeersongeval. Erg triest, maar niet verassend gezien de rijstijl van de meeste Indo's. Uit respect is het lichaam van de zeer jonge brommerrijder bedekt met droog gras.
Om 15:00 uur komen we aan in Bandung. Ook deze stad is erg druk qua verkeer, maar het is minder warm en ook minder smerig. We besluiten hier 1 dag te blijven en daarna de trein te nemen richting Yogyakarta.

Op donderdag 7 oktober hebben we vanuit het hotel gebeld voor een chauffeur, die ons naar een aantal leuke plekjes van Bandung zou brengen. Binnen 15 minuten stonden ze op de stoep van het hotel. Dat noem ik nog eens snelle service! Onze eerste stop was de Tangkuban Prahu, een grote vulkaan aan de noordkant van de stad. Na Nieuw-Zeeland hadden we natuurlijk wel veel vulkanen gezien, maar het blijft een mooi natuurverschijnsel. We werden bij de hoofdkrater afgezet door de chauffeurs, en hebben een beetje rond de krater gelopen. Als blanke ben je gelijk een regelrechte hit. Iedereen wil met je op de foto, want je zou wel eens een filmster kunnen zijn! En ze willen graag hun Engels oefenen, maar verder dan "Hello, mister" en "can I take picture" komen ze niet. Toch wel lachen al die aandacht!
Vervolgens zijn we naar een actieve krater Kawa Domas gelopen, met een (verplichte) gids van het informatiecentrum. Je betaalt 200.000 rupiah (= 20 euro) per groep voor een half uur lopen langs een goed begaanbaar pad. Dat is best veel voor iets dat je makkelijk zelf kunt! Gelukkig hebben we 2 andere Nederlanders gevonden, die ook wilden gaan. Zo hebben we de kosten kunnen delen. Ons ben zunig, toch?
Na de Tangkuban zijn we doorgereden naar de Ciater hotsprings. Lekker badderen in de warmwaterbronnen van de vulkaan stond ons wel aan. Maar ook nu heeft de hitte zich opgebouwd tot een flinke onweersbui, dus nog kort in het water gelegen en toen snel er weer uit. Het zwembad was inmiddels 2 keer zo groot geworden door de enorme hoeveelheid water van deze bui. Onze chauffeurs stonden weer netje op ons te wachten met een paraplu. Overigens, waren het grappige types, deze chauffeurs. Ze hielden van de muziek van Celine Dion, en andere zwijmelnummers. Het nummer "my heart will go on" kwam zeker 10 keer voorbij. Ze spraken wel een beetje Engels, en dat hadden ze zichzelf uit een boek geleerd. Naar school zijn ze nooit geweest. Maar we hebben een leuke dag gehad met deze jongens.
Onze laatste stop was de Angklung muziekschool. De Angklung is een bamboe-instrument, waar ze de lokale jeugd les in geven en natuurlijk toeristen mee willen trekken. Ondanks de grote groepen toeristen was het heel erg leuk om te hebben gezien... en gedaan! We mochten zelf ook op zo'n ding spelen, en aan het eind gezamenlijk dansen met de kinderen. Martine was vooral in trek bij een klein meisje in een rode jurk. Ze wil graag haar naam weten, en giechelt met haar vriendinnetjes naast haar. Met het dansen wil ze natuurlijk met Martine dansen.
Na de voorstelling terug naar Bandung, en jawel, het plenst weer! We worden op het treinstation afgezet, omdat we kaartjes willen kopen voor de trein naar Yogya de volgende dag. Dat lukt helaas niet door een computerstoring, dus terug naar het hotel aan de overkant. De vraag was alleen: zwemmend of lopend de straat over.

De volgende dag staat er weer een flinke reisdag gepland, maar daarover meer in het volgende verhaal! Dan zijn we dus in Yogyakarta...



Liefs van ons