Addo en Pilanesberg

Lieve allemaal,

Inmiddels zijn we alweer op Nederlandse bodem, maar toch willen wij jullie de belevenissen van de laatste ruime week niet onthouden. Er was geen mogelijkheid om gebruik te maken van internet ergens op een publieke computer in Addo, danwel Pilanesberg. Dus dan maar naderhand het verhaal opschrijven....

Op woensdag 18 april hadden we om 10:00 uur afgesproken met Sorita, onze gids, bij het Main Camp van Addo. We konden nog niet inchecken, dus we zijn gelijk maar het park in gegaan met Sorita's combi. Normaliter biedt dit VW-busje plaats aan zeker 7 passagiers, vandaag was hij alleen voor ons! En omdat Sorita ons door het park stuurde, konden we zelf lekker uitgebreid om ons heen kijken. En wat was er al gelijk veel te zien hier! We werden gelijk beloond op een keur aan wild, waar we normaal gesproken Blijdorp of Artis voor moeten opzoeken. Olifanten, koedoes, zebra's, elandantilopes, Afrikaanse buffels en zelfs leeuwen! Wat hebben we een geluk om zoveel te zien op onze eerste safari-dag....

Op donderdag 19 april zijn we 's ochtends vroeg uit de veren gegaan voor een game drive bij zonsopgang. Dan zijn ook de nachtdieren vaak nog actief, dus meer variatie in wat je spot. We stonden dus al om 6 uur aan het hek te rammelen om als eerste naar binnen te gaan. Je moet zo 's ochtends vroeg wel eerst door een laag mist heen kijken, om überhaupt te zien waar je heen rijdt. Dus dieren spotten wordt zo iets lastiger. Maar desalniettemin werden we getrakteerd op 8 jakhalzen en een paar vroeg grazende olifanten die morgen.
Na de vroege ochtendrit hebben we eerst ontbeten bij het restaurant in het Main Camp. Daarna weer terug het park in om nog meer dieren te spotten. Het begon toen al een verslavende uitwerking op ons te krijgen, en dat is de rest van de vakantie niet meer weg gegaan.
Na de lunch hadden we wederom afgesproken met Sorita, maar dit keer in een ander park vlakbij: Schotia! Sorita wordt hier regelmatig ingehuurd als gids, en die dag had ze voor ons plaatsen gereserveerd in haar Landrover om mee te gaan op een bushbraai. Dat is een gamedrive van 3 tot 8 uur met een maaltijd in de open lucht tot besluit. Helemaal te gek!
En Schotia, omdat het een privaat park is, heeft een uitgebreider pallet aan dieren, omdat er exoten worden geïntroduceerd. Soms gedijen ze prima, maar regelmatig redden ze het niet in de nieuwe omgeving. Maar ondanks dat, was er genoeg te zien: Giraffes, neushoorns, gnoe's, zebra's, een keur aan bokken (die we inmiddels niet meer uit elkaar kunnen halen) en ook een grote familie leeuwen. De laatste zelfs zo groot, dat er teveel andere dieren werden gedood en daarom een aantal leeuwen verkocht moeten worden.
's Avonds konden we lekker bijkomen met een drankje bij het kampvuur alvorens we gingen eten. Na het eten probeerde Sorita nog een aantal nachtdieren in de 'spotlights' te krijgen, onderweg terug naar de uitgang van het park. Kleine en grote uilen en springhares, een soort kruising tussen kangeroe en haas, waren nog te zien.

Na deze heerlijke eerste dagen hadden we nog 2 dagen in het Coastcamp van Addo, de zuidelijke ingang van het park, waar ook een aantal huisjes zijn. Voor ons was dit makkelijk, omdat we zondagochtend vroeg op de luchthaven van Port Elizabeth (PE) moesten staan, en we via de zuidelijke ingang direct op de kustsnelweg naar PE zaten. Vanuit het Coastcamp konden we prima onze routes door het park rijden, op zoek naar wilde dieren. En een ander voordeel van dit gedeelte van het park was dat er geen dagjesmensen en gamedrives hier starten. Een rustig gelegen huisje dus, waar we beide avonden heerlijk zelf hebben gebraaid! Want de supermarkt was ook nog eens in het dorpje om de hoek...

Om nu nog verder van dag tot dag te beschrijven wordt wel een hele onderneming. Dus lijkt het ons beter om de dingen te vertellen die ons het meest zijn bijgebleven in Addo.
We hebben bijvoorbeeld de ochtend na de bushbraai in Schotia in alle vroegte hyena's voor onze auto zien passeren. Voor de meeste mensen weinig imposant of mooi te noemen, maar Jurre was uitermate in zijn nopjes met deze 'sighting' (=rangertaal voor het spotten van dieren). Deze dieren zijn namelijk overdag zelden te zien, omdat ze zo schuw zijn. 's Nachts zijn ze soms wel te horen aan het gekke geluid dat lijkt op lachen. Maar nu hadden we echt mazzel met deze familie van 4: mannetje, vrouwtje en 2 kleintjes. Het vrouwtje leek zelfs nog zwanger van een derde, maar Sorita heeft ons diezelfde ochtend uitgelegd dat ze ook wel eens een volle buik kon hebben van het eten.
De olifanten hebben ons ook behoorlijk beziggehouden in Addo, maar het heet dan ook niet voor niets Addo Elephant Park! Op een zekere ochtend rijden we rustig achter 2 olifanten op doortocht over ons pad aan, die we op veelvuldig advies maar niet op de weg passeren. In de berm staat naast en achter ons ook nog een verdwaalde olifant te grazen, maar van een grote kudde zijn we ons echt niet bewust. Nadat we de weg volgen in een bocht naar links, en de 2 trage dikkonten de berm weer inschuiven, stuiten we op een iets groter obstakel: de rest van de familie van circa 20 á 30 olifanten. Keren was niet meer mogelijk, aangezien daar ook al olifanten op de weg stonden om zich bij de rest aan te sluiten. Oh jee, wat nu!!
Gelukkig hebben we de lessen van Sorita nog goed opgeslagen in het geheugen. Olifanten lopen altijd de gebaande paden als ze op weg zijn naar de waterpoel of verse struiken. Dus Jurre parkeerde de jeep precies tussen 2 van deze 'olifantensnelwegen' in, zette de moter af en dan maar afwachten of ze ook echt om je heen zouden lopen, en niet over. We hebben eerst nog van de gelegenheid gebruik gemaakt om een paar foto's van dichtbij te nemen. Maar toen de stoeiende mannetjes ons zouden gaan passeren, hebben we even heel stil en dicht tegen elkaar aan gezeten..... pfff. Het was achteraf wel heel indrukwekkend, maar op dat moment wisten we gewoon niet wat er zou gaan gebeuren.
Later die dag hebben we nog meerdere families bijeen gezien bij de grote waterpoel, maar wel van een veilige en comfortabele afstand. We hebben geprobeerd ze allemaal te tellen, en we kwamen op een geschat aantal van circa 90 olifanten. Hier hebben we toch wel geruime tijd staan kijken, want wat gebeurt er veel in zo'n bijeenkomst. Olifanten die drinken, zichzelf met modder onder gooien, kleintjes die spetteren en zelfs bellen blazen in een waterplas en mannetjes die elkaar proberen te domineren! Zo mooi en interessant allemaal. En dus ook jammer om weer te vertrekken...

De tocht op zondagochtend 22 april naar de luchthaven van PE was er één met hindernissen. De route was relatief simpel en bekend, omdat we deze al bij de start van Addo hebben afgelegd. Dus zonder zorgen zijn we de kustsnelweg naar de luchthaven gaan rijden. Maar bij het centrum van PE aangekomen bleek de resterende route over deze snelweg geheel te zijn afgesloten door de politie. Of het een ongeluk was of kapot wegdek wisten we niet, maar we moesten er af. En daar waar je in Nederland prima omgeleid wordt, was hier niets van een alternatieve route te vinden. Daar sta je dan 's morgens heel vroeg midden in PE, zonder GPS, kaart van de omgeving of bordjes die je anders naar de luchthaven sturen....
Na wat gevloek (voornamelijk Jurre) en een goede probleemanalyse (voornamelijk Martine) kwamen we op het idee om naar de politie te rijden en daar gewoon domweg de weg te vragen. Ze begrepen ons dilemma en hadden een zo nog betere oplossing: rijd maar achter ons aan! Ok, dit lijkt natuurlijk makkelijk opgelost, maar vergis je niet. De politieagente in kwestie had de vaart erin!!! Dus we hebben ons uiterste best gedaan om haar bij te blijven, maar met 100 km/h door de stad jakkeren is nog niet zo makkelijk met een trage jeep. Lekker voorbeeld, deze politieagente! Maar zonder schade zijn we op de luchthaven beland, en nog veel sneller met deze politie escorte...

De vlucht verliep vlot en zo stonden we nog geen 1,5 uur na het opstijgen in PE zomaar in Johannesburg. De rit naar Pilanesberg duurde zo'n 2,5 uur. We hadden op enkele tolpoortjes gerekend, maar niet dat ze geen buitenlandse creditcard accepteerden. Dus de eerste tolpoortdame zijn we kostenloos gepasseerd, puur op onze domme-toeristen-uitstraling.... De tweede tolpoortdame was behoorlijk stoïcijns, dus moesten we al onze laatste munten bij elkaar schrapen om toch door te kunnen.
Pilanesberg is weer een heel ander park dan Addo. Het term 'berg' in de naam komt van een oude, uit elkaar geklapte vulkaan waar nu een vruchtbaar gebied is voor planten én dieren. De vegetatie is minder dicht dan in Addo, maar wel diverser.
We hebben deze 4 laatste dagen van onze vakantie ook weer veel dieren gezien. Je hebt hier veel neushoorns, giraffes, zebra's, impala's en gnoe's. Ook hebben we een groepje vrouwtjesleeuwen gespot in het meest zuidelijke gedeelte van het park. De eerste keer dat we ze zagen, lagen de dames met volle buiken uit te puffen bij een klein kreekje. Poseren konden ze ook goed, vooral omdat ze weinig bewogen. De tweede keer hebben we ze achter een bosje zelfs zien eten. Het was moeilijk te zien, omdat ze hun prooi goed afschermden. Maar zo nu en dan kwam er een bebloede snuit omhoog, om te zien of er geen andere dieren op hun vangst aasden.

En daarmee willen we dit verhaal afsluiten. We kunnen nog zoveel meer vertellen, maar dat doen we dan liever persoonlijk. We hebben veel gezien in deze mooie parken in Zuid-Afrika. We hebben ook nog dieren niet gezien, nl. de luipaard. Des te meer reden dus om weer terug te gaan!!
Nogmaals bedankt voor al jullie reacties, dat is toch wel heel leuk altijd. Tot de volgende bestemming!

Liefs van ons